Jesiennie...

Ludwik Jerzy Kern
Michałki
Gdy jesień wyroki śmierci
Zaczyna roznosić po działkach,
Nie robi to tylko żadnego wrażenia
Na psychicznie odpornych michałkach.

Patrzcie!
Na inne kwiaty strach przeokropny padł,
większość z rodziny astrów
Już poszła na tamten świat,
skończyły się piwonie,
W agonii są gladiole,
Cynie dogorywają w  wazonie gdzieś na stole,
Jedynie wśród michałków 
Nie widać cienia drżenia,
Michałki się po prostu
Szykują do kwitnienia.  

My dusze pogrążamy 
W melancholijnej zadumie,
A one kwitną niebiesko
W gęstym niebieskim tłumie,
Gdyż pojedynczo michałek
Zakwitnąć chyba nie umie.

Że tak trzymają się  z sobą
Przyjemność z tego mamy,
Gdy wzrokiem napotykamy,
Barwne michałków plamy.
Te małe wyspy radości
Na szarym tle jesieni...
I miejmy nadzieję, że również w przyszłości
nic się w tej sprawie nie zmieni. 
Ze zbiorku wierszy "Portrety kwiatów" przepisała Majka47